Het werd langzaam donker. De ring aan zijn vinger begon weer licht af te geven. Niet zoveel om hem bij te lichten, maar genoeg om hem te bemoedigen. Hij hoorde niets dan de gewone nachtgeluiden in een bos, waar hij nu al aan gewend was. Het paard stapte vlug en zeker voort. Na een tijd bemerkte Tiuri dat hij op een pad was gekomen; het kronkelde nogal, maar scheen toch naar het westen te voeren.
Toen gebeurde het.
Gefluister, dat niet van wind door de bomen was... gekraak van takken, niet door dierenpoten... Plotseling sprongen ze tevoorschijn, aan beide kanten van de weg... één zelfs uit een boom! Vele mannen, wel een stuk of tien, omringden Tiuri's paard en bevalen hem stil te houden. Een van hen hield een lantaarn omhoog en bij het licht daarvan kon Tiuri hem zien: ruwe, baardige kerels, gewapend met stokken, zwaarden en dolken.
'Halt!' riepen ze. 'Je geld of je leven!'